زمانیکه دوران راهنمایی بودم صدتا  حکمت اول نهج البلاغه رو حفظ بودم؛ پارسال تو دانشگاه تو یه مناظره بین دو دانشجو یکی از طرفهای مناظره(که تا جایی که من شناخت داشتم بویی ازسیره عملی امام علی علیه السلام نبرده بود،البته قضاوت نمیکنما اما مشی اون تو دانشگاه اینو نشون میداد) یکی از خطبه های امام رو بعنوان دلیل صحبتاش استفاده کرد که به نظرم تفسیر به رای از نهج البلاغه بود...اون موقع تو یه لحظه حکمت اول نهج البلاغه تو خاطرم تداعی شد..... اما چون ورودی بودم روم نشد بلنشم و حرف دلمو بگم

و قال علی علیه السّلام:

کن فی الفتنه کابن اللبون لا ظهر فیرکب و لا ضرع فیحلب 

حضرت علی (علیه السّلام) فرمودند: در فتنه‏ها، چونان شتر دو ساله باش، نه پشتى دارد که سوارى دهد و نه پستانى تا او را بدوشند.

در  زمان فتنه و تبهکاری، همانند بچه شتر (که دو سالش تمام شده) باشید که نه کوهانی دارد تا بر آن سوار شوند و نه پستانی که از آن شیر دوشند.

یعنی تو فتنه ها  هوا جوری غبار آلوده که اگه ماسک نزنی تو هم مریز میشه ......... .ماسکی به نام  بصیرت

                          قَدْ بُصِّرْتُمْ اِنْ أَبْصَرْتُمْ، وَ قَدْ هُدِیْتُمْ اِنِ اهْتَدَیْتُمْ وَ أَسْمِعْتُمْ إِنِ اسْتَمَعْتُمْ.
یعنى اگر چشم بینا داشته باشید، حقیقت را نشانتان داده‏اند، اگر هدایت مى‏طلبید، شما راهدایت کردند و اگر گوش شنوا دارید، حق را به گوشتان خواندند.(حکمت 157)